آنان به مدنی ترین شکل ممکن علیه تبعیض سیستماتیک اعتراض و تظاهرات می کردند اما حکومت غیر مشروع و پشتونیستی، با قرار دادن کانتینر، ابتدا تظاهرات را در گوشه ای از شهر محاصره کرد و سپس با فرستادن چند تروریست و خودترقان اوغو، تظاهرات صلح آمیز را به خاک و خون کشاند. شهیدان جنبش روشنایی حتا پرچم فغانستان را در تظاهرات حمل می کردند تا بگویند آنان هنوز به آرمان های ملی در چوکات فغانستانی معتقدند.
پس از حمله ی خونین تروریست های اوغو، تکه های باقی مانده از پیکر شهیدان جنبش روشنایی روی همان پرچم کشور جعلی فغانستان جمع شد تا از یکسو نقطه ی خونین دیگری در تاریخ سراسر جنایت پشتونیزم ثبت شود و از سوی دیگر به فعالان و جریان های آزادیخواه بار دیگر ثابت شود که پشتونیزم در قرن 21، هنوز در بطن خود کوچی و طالب قرن 19 را باز تولید می کند و این سرزمین باید از اساس تغییر کند.
آگاه شدن به حق خودمختاری و حق تعیین سرنوشت، نخستین گام برای تغییر اساسی است.
کامران میرهزار
Kamran Mir Hazar
پرچم نیمه افراشته: کاری از جعفر رضایی
