خطاب به ملا عمر

ای لکه ی ننگ بر دامان بشریت، می خواستم برایت سلام کنم، دیدم ارزش آن را هم نداری. تا به حال فکر کردم که تو با قتل عام کردن هزاره ها در مزار، کشتار تازه عروس و تازه دامادان هزاره در بامیان، فرو ریختاندن مجسمه ی بودا و صدور فتوای کافر بودن هزاره ها در تقلید از فتوای عبدالرحمان خان، فقط دشمن خونی و ذاتی هزاره ها هستی، اما حالا می بینم که تو با تمام "انسانها" سر ستیز داری، می بینم که "انسانیت" برایت نامانوس و نا آشناست، می بینم که توحش و بربریت تو حد و مرزی نمی شناسد، می بینم که کشتن انسانهای بی گناه برایت افتخار می آفریند و بعد از جاری شدن هر جوی خونی، پیروانت به افتخار مسوولیت آن را به عهده می گیرند.

تو خیلی موفق هستی، آفرین!! حتا نمی گذاری که لاله بر خاک مزار رفتگان برآید، نمی گذاری نم نم خونهای قبلی، خشکیده شود، یاد و خاطره ی داغهای قبلی از دلها رخت بربندد، و حتا نمی گذاری که اشک از گونه های مادر و پدری خشک شود. کارهایت خستگی ناپذیر و شکست ناپذیر است.

ای آنکه دغدغه های جهادت توام با توحش و بربریت، اندیشه هایت توام با جهل، و ادعاهایت توام با خدعه و فریب است، موفقیت هایت را در جلادی و قتل مردم بی گناه این سرزمین برای تو و همکارانت تبریک می گویم و از نزد آن خدایی که تو به آن باور داری برایت آرزوی توفیق می کنم؛ زیرا خداوندی را که ما بدان باور داریم، کشتار یک انسان را مساوی به کشتار همه انسانهای روی زمین می داند و زنده کردنش را هم همین طور.

اما اسلام تو، خدای تو و جهاد تو، فقط یک نوع دستور می دهد: بکش، ویران کن، خانه بسوزان، سر ببر، اطفال را یتیم کن، زنان را بیوه کن، پاها را از ران یا زانو ببر، قلع و قمع کن و خانواده ها را داغدار... .

این خدای تو و اسلام تو حتا تکنیک های جهاد را برایت درست تفهیم نکرده؛ نگفته که اطفال بی گناه را نکش، نگفته که به حقوق بشر احترام بگذار، نگفته که به انسان های غیر درگیر آسیب نرسان و نگفته که دشمنت را بشناس. فقط گفته که برو بکش و مستقیما راهی دیار آخرت و سرانجام بهشت شو... .

این طوری خیلی به نفعت بود، حد اقل یک عده طرفدار اهل خرد هم می داشتی که از هر صد کشتار، یک "آفرین" نثارت می کرد، از تلاشهایت سپاسگزاری می کرد و بعد از این همه کشتارهای بی رحمانه ات، محفل شکوهمندی ترتیب می داد و شور و هلهله راه می انداخت.

به افتخار می گویم همانطوری که کیش من و تو از هم فرق دارد، خدا، اسلام و پیامبر ما نیز فرق دارد؛ زیرا رهگشایان تو، برایت صلح را نشناسانده، کرامت انسانی و حقوق بشری را تبیین نکرده، صله ی رحم را در وجودت نهادینه نکرده، فقط و فقط بر سرمه ی چشمانت، پیراهن دراز و عرب گونه ات، و ریش بلندت تاکید کرده است. این ظاهر آراسته برایت، افتخار می آورد و این دل بی مهرت، برای درخت طوبا و حوران بهشتی می تپد. عکس این حالت را تصور کن، خدای من آن است که تو با این دل مکدر و منطق ناسالمت نمی توانی آن را درک کنی.
یادت نرود که تو از دیدن خون و به زمین افتادن کودکان و بی پناهان لذت می بری، از دار آویختن و سر بریدن مخالفانت شور و هلهله بر پا می کنی، اما فطرت و آیین من چنین نیست. حمایت از ارزشهای انسانی و حقوق بشری، مهم ترین اصل در کیش من است.

باید بپرسم که جنون مرگ تا کجا؟ شوق نابودی و ویرانگری تا کدام سرحد؟ چه شوق بی پایانی به مرگ و نابودی! تو کیستی؟ از کدام نوع موجودات؟ ما کیستیم؟ ما به کجا می رویم؟

در اخیر برایت اظهار امیدواری می کنم که روزی منطق ات را به کار ببری، روزی دل آهنینت به رحم بیاید، روزی صدای صلح و آتش بس در دلت چنگ بزند، روزی ارزش و مفهوم انسانیت و حقوق بشر را درک کنی.
به امید آن روز ....
محمدعلی فکور