مذاکره یا تسلیم شدن سران جنبش؟

ارگ نشینان با آنالیز عملکردهای جنبش در سال گذشته پی به فرسایش و کاهش توان مانور این حرکت برده و به خوبی دریافتند که رهبران جوان جنبش چاره ای جز مذاکره نخواهند داشت، اما تفاوت این گفتگو با مذاکره دوم اسد سال گذشته در دارا بودن جانب قدرت و دست بالای ارگ در میز مذاکره هست، بدون شک این بار پیشنهادات ارگ بیشتر رنگ تحمیلی داشته و مختصر خواهد شد در بعضی امتیازدهی های محدود به رهبران و چند طرح درجه سومی برای انکشاف و توسع مناطق هزاره نشین، به طور حتم نمایندگان جنبش نیز به همین حداقل ها قناعت و تن به مصالحه خواهند سپرد و جنبش روشنایی پایانی چون انقلاب تبسم خواهد داشت.
این در حالی است که ما هنوز فرصت طلایی برای مذاکره عادلانه را میتوانیم کسب کنیم اما به شرط کنار گذاشتن لجاجت و یکه تازی بعضی رهبران جوان در جنبش روشنایی.

به نظر من یگانه راه تحقق آرمان های به حق جنبش روشنایی، رد پیشنهاد مذاکره ارگ در گام اول و بعد شکل دهی و انسجام بزرگترین ائتلاف قومی در کشور است، باید رهبران جوان برای رایزنی و پیوند دوباره تمامی شخصیت های هزاره که بنا به دلایلی از این حرکت جدا شدند وارد عمل شده و اندیشه های مخرب رهبرسازی را دفن نمایند.
جنبش روشنایی زمانی به ثمر میرسد که منطق خلیلی، قدرت نسبی محقق، فهم دانش، قلم امیری، جسارت رحمان رحمانی، بی پروایی امثال بودا و رسانه های تصویری و رادیویی هزاره ها در خدمت یک هدف واحد که همانا تحقق آرمانهای رهبر شهید و اعاده ی حقوق پایمال شده مردم مظلوم مان است قرار گیرند و مستلزم تحقق این خواست، تعامل و حذف من ستایی های سران هزاره است، چالش اصلی جامعه ما در وحدت قومی من ستایی و خودرهبر پنداری شخصیت های ماست، و امروز می تواند نقطه پایان این معظل باشد، بهزاد و ناجی به جای مذاکره با ارگ ، باید آماده پذیرش مذاکره و ائتلاف با تمامی چهره های قومی ناراضی از جنبش باشد، زمانی ما در مذاکرات با دولت موفق خواهیم بود که توان زورآزمایی و به چالش کشیدن ارگ را داشته باشیم